Paul Nicklen is één van mijn favoriete fotograven. Hij brengt de dieren en de natuur in een prachtig beeld. Hij laat ons zien hoe mooi onze planeet is en dat het het waart is om deze te redden. Hij brengt in beeld welke levens er verloren kunnen gaan. Achter zijn prachtige foto's zijn er altijd prachtige boodschappen.

Eugène Atget (1857-1927) is bekend als de fotograaf die het verdwijnende Parijs documenteerde, de straatjes, gebouwen, de hoeken en kanten die aan het verdwijnen waren sinds de grote stedenbouwkundige ingrepen in Parijs in het midden van de eeuw (door baron Haussmann). Hij zag zichzelf geheel niet als iemand die kunst maakte, maar gewoon als iemand die documenteerde en dingen vastlegde die gingen verdwijnen (‘va disparaître’ staat op de achterkant van sommige van zijn foto’s) . Zijn beelden zijn heel leeg, ze bieden geen beeld van het levendige Parijs op de grote boulevards, zoals we ze terugvinden op impressionistische schilderijen bijvoorbeeld. Atgets foto’s zijn enorm desolaat en melancholisch. Objecten primeren en mensen zijn slechts toevallige passanten voor de lens van de fotograaf. Ze zijn schaduwen, reflecties en half verdwenen in de duisternis. Datzelfde geldt voor Atgets interieurs die, net zoals de schilderijen van Vuillard, slechts een indirecte blik op ‘buiten’ weergeven, maar eigenlijk functioneren als een afgesloten universum.

FOTOGRAFIE